Sanırım 16 yaşındaydım; okumalarım beni öyle bir yere getirmişti ki, şiddeti reddetmeye karar verdim. Bunun hala uhrevi, insani olduğuna inanıyorum. Şiddet benim hayatımın gerçeğiydi ve bana yapılanı kimseye yapmamaya karar almıştım. Bazen uydum buna bazen uyamadım. Fiziksel değil ama dilimle yarattığım şiddet için herkesten özür diliyorum. Taraf olmamayı, başlık koymamayı, insanoğlunun birine taparcasına hayran olmamayı o zaman seçtim. Bu beni kutsallığı hissederken bir dine inanmamaya, herkesin kutsalına saygıya götürdü. Ne yazık sizin üniformalı ya da cübbeli siyasi kahramanlarınıza hayran değilim. Erdeme hayranım ben... Mezarlık üstüne okul kuranlara hayran olamam, zalimliği övene, kötülüğe sebep olana, ötekileştirene de... Erdeme, iyiliğe hayranım ben... Bir dev olayım cehenneme bir ben gireyim bedenim o kadar büyük olsun ki kimse cehenneme sığmasın diyene hayranım, yeryüzünde bilgelerin yolu birdir diyene hayranım, ilaca değil ağrısız olana hayranım... Varlığımın sebebi ne bir kişi, ne varlığım bir şeye armağan, hediye etmek, yaşamak, paylaşmak ben bunun erdemine hayranım, sarışın mavi göze değil kavruk bir tenle bilgece ve alçak gönüllülükle gülümseyene hayranım... ne batılıyım ne doğulu, ne avrupalı ne asyalı, insanın yurdundanım...
