Ben de bir tane bile fotoğrafın yok. Sadece bana apar topar bıraktığın bir şiir defterin var. Seni sokaktakiler "Ben Öldüm" diye bilirdi, Rimbaud'un "Ben bir başkası'dır" demesi gibi gerçeklikle. Batu, Akay Yokuşundaki bir konserde herkesle papaz olmayı göze alan o apaş çocuk. Sen benim en iyi arkadaşımdın... Dost Kitapevi’nin önünde bir kaldırıma tünemişken bulurdun beni, kaşını kaldırır “gel” derdin. Giderdik. Yan yana çokça susardık. Sana ilk Lautréamont’u ben okumuştum, Rimbaud’un elini benim yanımda sıkmıştın. Şiir yazardım, şiir yazardın... Nedendir bana, kendimi önemli hissetmeyi sen öğretmişsin gibi gelirdi, hayatım senin yanında bir işe yarar gibiydi; buydu kardeşim, senle hissiyatım, senle yanyana yalnızlığım. Ne çok severdim seni, bir kere bile söylemedim. Batu, şiirlerinle anımsıyorum seni, mavi gözlerindeki o ışıkla, ben seni hiç unutmadım küçük kardeş, ben seni merak etmeyi hiç bırakmadım. En son 2009’da gördüm seni, İstanbul’da bir sokakta karşılaştık, Amerika’ya gitmekten bahsediyordun, yine hunharca, harıl harıl yazıyordun. Ankara'da Tunalı Hilmi’ye çıkan Büklüm sokakta ben bir balkonda sergiye resim çekerken, yaza inat postallarında sarhoş geçişini anımsıyorum, küfretmiştin gülerek. Özledim küfürlerini, apaşlığını, sarhoşluğunu, zorluğunu, kavgalarımızı... Kendine yaptıklarını sevmezdim, izlemek istemezdim bu yüzden uzaklaşırdım. Senle naneli likör içmemizi anımsadım, saksı bitkileri arasında yuvarlanmamızı, Meclis Parkı'ndaki vandallıklarımızı, ortasınıf radikalliğimizi… Hayata hiç düz bakmadın… Bir gün yine Meclis Parkı karanlıklar içindeyken, sen oraya çok yakın otururdun, seni oradan uğurlardım, bana baktın "Bir sene önce ne demiştin, unutmuşsundur şimdi" diyordun gülerek. Sordum. Benden alıntı yapıyordu, "İnsanlar o kadar çok yuvarlak çizer ki en sonunda başladıkları noktanın nerede olduğunu ayırt edemez"... Sen unutmazdın, en önemlisi karşındakine hatırlatırdın kim olduğunu. Kimse senin gibi duvara çivilenmiş bir Maldoror'un Şarkıları altında uyuyacak kadar sevemezdi şiiri, kimse senin gibi şairin değil şiirin ta kendisi olamazdı; sen hayatını şiir yapardın. Batu Alpugan, yürek yağverim, küçük kardeşim, rahat uyu, sensiz dünya yavan ve boktan olacak… Seni ne çok sevdim, seni ne çok özledim… Çok ağlamaktan başka ne yapabilirim?... 30-01-2015 İstanbul
